اشعار

لالۀ وَحيَم که پيغمبر شکفت از بوی من           قامتـش خـم بود پيش قـامت دلجـوی من
پای تا سر محو ديدار خدا می‌شد رسول           می‌گشود از شوق تا چشم خدا بين سوی من

هـر شب که آه تا به سحر گاه می‌کشم            با اشـک شعـله بر جگـر مـاه می‌کشم

تا بـاز هم به شِکـوه نگـویـند بس کـنم            آهـسـتـه گـریـه می‌کـنـم و آه می‌کـشـم

این زخـم های کهـنه مـداوا نمی‌شود            این جامه‌ها دگر تن زهـرا نمی‌شود

بـوران درد لطمه زده بر طـراوتش            دیـگـر گـل تـبــسّـم او وا نـمی‌شـود

برهـم بـسـاط شادی کـاشـانـه مـی‌زنـی           وقتی که حرف رفتن از این خانه می‌زنی

کم کم که برگ برگ رخت می‌شود کبود           رنگ خـزان به چهـرۀ گـلخانه می‌زنی

مـنـبـر تـوحیـد ذاتا وامـدار فاطمه است           حامل وحی است و وحی از آبشار فاطمه است

هم نبوت هم امامت در مدار فاطمه است           بهترین اوصاف رب در انحصار فاطمه است

مدح زهرا را همین جمله کفایت می کند           چـادرش حتی یهودی را هدایت می کند

ظاهرا روی زمین آمد و الا بین عرش           تکیه بر کرسی زده بر ما حکومت می کند

ای زیـنـت آســمـان هـسـتــی            ای عمر جهان و جـانِ هستی

ای نوگل جان فدای عـصـمت            ای رونــق بـوسـتـان هـسـتـی

عرش را اوجی اگر باشد مقام فاطمه است           نُه فلک، فرشی مُرصّع زیر گام فاطمه است

حرمت دین خـدا در احترام فـاطمه است           راه و رسم مادری، الحق مرام فاطمه است

از آنچه در دوجهان هست بیشتر دارد            فقط خدا ست که از کار او خـبـر دارد

یکی برای علی ماند و آن یکی همه بود            اگر چه لشکر دشمن چـهـل نـفـر دارد

محراب بود و مـاه و نـمـاز نشسته اش            روی کـبود و نیـمـۀ چـشـمان بستـه اش

سجاده بود و سـجـدۀ طـولانی و قـنوت            چادر نـمـازِ خاکی و دست شکـسته اش

یک کوه غم به سینه تـلـمـبار می شود            وقـتـی ز درد فـاطـمـه بـیـدار می شود

این روزها نـماز شب او نشسته است            وقـت قــیــام دیــدۀ او تــار مــی شــود

سر مشـق زنـدگـانی ما فـاطمیه است            ایــام کـامــرانـی ما فــاطـمـیـه اسـت

دل را گره به موی ولایت زدیم و بس            مـیـثـاق آسـمـانـی ما فـاطـمـیـه اسـت

آن غنچه که پژمرد شکـوفا شدنی نیست          آن سینه که بشکست مـداوا شدنی نیست

زخمی که نمک خورد تحمل نتوان کرد          درد دل بـی تـاب شـکـیـبـا شـدنی نیست

شمـع وجود فـاطمـه سوسو گرفتـه است           شب با سکوت بغض علی خو گرفته است

آتـش گـرفـت جــان عــلــی با شــرار آه           وقـتـی که از ولی خـدا رو گـرفـته است

از غصه سرتاسر شدی این چند ماهه            دلـتـنگ پیـغـمـبـر شدی این چند ماهه

وقتی شنیدی دست من را صبـر بسته            یک پارچه حـیدر شدی این چند ماهه

زهـراست چـراغ شب ظلمانی حـیـدر            زهـراست طبیب تب طـوفـانی حـیـدر

زهـراست پـریـشانِ پـریـشـانی حـیـدر            زهراست به هر معـرکه قربانی حیدر

بغـضی مـیـان قـلـب دشمـن ها بمـاند            وقـتی که دست مـرتـضی بـالا بمـاند

بعد از نـبـوت می رسد وقـت امـامت            تا پـیـروی از ظلم بـی مـعـنـا بـمـانـد

اشک از چشم تـرم افتاد دستم بسته بود          پیش چشمم همسرم افتاد دستم بسته بود

صبر کردم صبر لیکن دشمنم شرمی نکرد          آتش کیـن در حـرم افتاد دستم بسته بود

باور نمی کنم که تو بی بال و پر شدی            خسته شدی شکسته شدی مختصرشدی

شرمنده ام بخاطر من زخـم خورده ای            روزی که در مقابل دشمن سپـر شدی

درمقامی که عقیق سرخ از زر بهتر است          اشکهایم بال معراج است،از پَر بهتر است

با زبان دل فـقط حـرف خودم را می زنم          نامه بر این روزها باشد کبوتر بهتر است